Toen ik mijn oom – een doorgewinterde wereldreiziger – vertelde dat ik een cruise naar Alaska zou maken, kreeg ik een blik alsof ik had aangekondigd dat ik vrijwillig een maand in een klooster zou doorbrengen. "Alleen?! Dat is geen optie," verklaarde hij resoluut. "Je gaat je zó eenzaam voelen! En weet je wie er op cruises zitten? Ouderen. Heel. Veel. Ouderen." Ondanks zijn onheilspellende voorspelling besloot ik het toch te doen. Hoe erg kon het nou allemaal zijn?
Nou, de eerste tekenen waren niet veelbelovend. Mijn vlucht naar Anchorage werd gecanceld vanwege personeelstekort. Perfect. Mijn zorgvuldig geplande extra dag in Anchorage? Foetsie. Maar gelukkig kon ik een dag later alsnog vliegen en haalde ik ternauwernood mijn schip. Eén puntje voor de positieve kant: ik had in elk geval geen tijd om me af te vragen of mijn oom gelijk had.
Eenmaal aan boord werd ik echter al snel van mijn vooroordelen genezen. Deze cruise had meer te bieden dan alleen bingo en een vroeg dinerbuffet. Cocktails maken? Check. Fruit gesneden in de vorm van exotische dieren? Dubbel check. (Wist je dat je een ananas in een uil kunt veranderen? Ik ook niet, maar ik zweer dat ik het gezien heb.)
Bij de allereerste activiteit – een workshop cocktails maken – zat ik aan een tafeltje waar nog precies één stoel vrij was. Net toen ik me begon af te vragen of ik de hele cruise alleen zou blijven, kwamen een Amerikaanse mevrouw en haar kleindochter van in de twintig binnen. Er waren nog maar een paar losse stoelen over, dus ik besloot op te staan en hen samen te laten zitten. Een simpele daad van beleefdheid, die het begin werd van een fantastische reis.
Niet alleen raakte ik met deze twee geweldige vrouwen aan de praat, maar ze namen me vervolgens overal mee naartoe. Diner in de restaurants? Check. Een 25-jarig huwelijksfeest op de boot? Uiteraard. Een bizarre, maar vermakelijke lumberjack show? Waarom ook niet? Mijn ‘eenzame’ cruise veranderde in een sociaal festijn.
Maar het bleef niet alleen bij deze nieuwe vrienden. Tijdens het diner moest je via een app reserveren en kon je kiezen: een tafel voor jezelf of delen met vreemden. Ik koos voor het laatste, in de veronderstelling dat iedereen op een cruise met hun partner, familie of vrienden zou gaan en solo-reizigers een zeldzaamheid waren. Blijkbaar had ik het mis. Ik ontmoette de meest interessante mensen – voornamelijk Amerikanen – die hun eigen reisverhalen en hilarische cruise-ervaringen deelden.
En alsof dat nog niet genoeg was, ontdekte ik tot mijn verrassing dat er zelfs wijnproeverijen aan boord waren. Wijn drinken met uitzicht op de gletsjers? Ja, graag. Ook hier weer nieuwe mensen leren kennen, want wijn brengt mensen samen (dat is gewoon een feit).
Daarnaast organiseerde de cruisemaatschappij ook nog ‘single meetings’. Nu was ik met mijn begin 30 veruit de jongste deelnemer, maar hé, gezellig was het zeker. En wat bleek? De boot zat niet alleen vol met gepensioneerden – er waren genoeg gezinnen met jonge kinderen en andere solo-reizigers. Mijn beeld van een cruise als een drijvend verzorgingstehuis moest ik toch echt even bijstellen.
Dus, was mijn solo-cruise eenzaam? Absoluut niet. Was het een geweldige ervaring? Zonder twijfel. En de volgende keer dat mijn oom weer eens met zijn reiswijsheden komt, zal ik hem vriendelijk doch resoluut laten weten dat hij deze keer toch echt ongelijk had.
Reactie plaatsen
Reacties